ویکی هریس در ابتدا نمی دانست که با سرطان سلول سنگفرشی، نوعی سرطان پوست زندگی می کند، تا اینکه متوجه یک توده بزرگ در سمت چپ گردن خود شد.
ویکی، 37 ساله، از لنسینگ، با کمک شوهر فیل، تشخیص را به فرزندانش، هاتی، 6 ساله و سالیوان، 8 ساله، که توده را بازرسی کردند، اعلام کرد و به دلیل اندازه آن، آن را «سیب زمینی» نامیدند.
ویکی که به فرزندانش گفت که «سیب‌زمینی» در نهایت می‌تواند حذف شود، گفت: «کودکان می‌توانستند «سیب‌زمینی» را به‌عنوان نوعی بازنمایی بصری سرطان ببینند، بنابراین کمتر برای آنها شیطانی می‌شد.
همانطور که درمان او پیشرفت کرد و “سیب زمینی” تغییر کرد، نام های آن نیز تغییر کرد.
“این یک کمی شوخی شد. این کار به عنوان چیزی شبیه یک Jersey Royal شروع شد، سپس به Cornish Mid رفت و در نهایت به عنوان یک Maris Piper تمام شد. این به ما چیزی برای خندیدن داد.
ویکی همچنین شروع به مستندسازی سفر درمانی خود در وبلاگی به نام Cancer of the Potato کرد.
او گفت: “من به چیزی نیاز داشتم که زگیل و همه چیز باشد. من عاشق نوشتن هستم، بنابراین در پایان خودم نوشتم. و من تعجب می کنم که چگونه بسیاری از مردم با آرزوهای خوب یا برای بحث در مورد تجربیات خود به من مراجعه کردند.”
پس از یک سال درمان، ویکی اکنون در حال بهبودی از سرطان است، اما او هنوز راه درازی در پیش دارد و گفت: «به جای یک صعود ثابت به شکوه سابقم، متوجه شدم بهبودی سرطان بیشتر شبیه یک ترن هوایی است – یک ترن هوایی با تعداد زیادی. از رول های بشکه ای که شکم را فشار می دهند و حلقه هایی که ارزش فریاد زدن دارند، پایین ترین سطح ها را خرد می کنند و افت شدید القا کننده استفراغ.
«خوردن سخت بود. حالت تهوع و از دست دادن اشتها وجود داشت و رادیوتراپی دهان و گلویم را می سوزاند به طوری که آنها به شدت دردناک، متورم و حساس بودند و مملو از لکه های زخم شده بودند.
«حس چشایی من کاملاً ناپدید شده بود. غذا مزه آشغال می داد – من با طعم تلخ، نمکی و فاضلاب در دهانم مانده بودم. بلافاصله پس از هر شیمی درمانی، روزهای کامل «خواب، خوردن، تهوع، تکرار» وجود داشت.
حتی در دوران نقاهت، روزهایی بود که درد مثل تیغ در دهان و گلویم بود و حتی آب خنک اسید باتری روی زبانم بود.
اما روزهای خوبی هم وجود داشت که می توانستم به ساحل بروم و زیر چتر بنشینم و امواج را تماشا کنم.
اکنون، ویکی با رویدادهای Race for Life در استنمر پارک، برایتون، در تاریخ 1 و 2 ژوئیه درگیر رویدادهای Cancer Research UK است.
«همه ما دلیلی برای مسابقه برای زندگی داریم. من برای زندگی مسابقه می دهم زیرا من و خانواده ام از اینکه فرصت بیشتری برای دوست داشتن یکدیگر به ما داده شده است سپاسگزاریم. ما احساس می‌کنیم برای ما مهم است که پس بدهیم و انجام آن با هم ما را قوی‌تر می‌کند.»
این سی امین سال مسابقه برای زندگی خواهد بود، با مسابقات 3k، 5k، 10k، و همچنین مسابقات گل آلود برای بزرگسالان و کودکان.
بیشتر بخوانید: زن 29 ساله برایتون به طور ناگهانی بر اثر سرطان نادر درگذشت
لین دالی، سخنگوی تحقیقات سرطان بریتانیا در جنوب شرقی، گفت: «ما از ویکی و خانواده‌اش برای حمایت‌شان بی‌نظیر سپاسگزاریم.
ما دوست داریم همه در طول 30 سال مسابقه ما برای زندگی به ما بپیوندند.
“متاسفانه، سرطان به نوعی همه ما را تحت تاثیر قرار می دهد. چه افرادی که با سرطان زندگی می کنند، چه به افتخار یا به یاد یکی از عزیزان مبتلا به سرطان شرکت کنند یا برای محافظت از آینده فرزندان خود ثبت نام کنند، هر کسی دلیلی برای مسابقه دادن دارد. برای زندگی. با هم می توانیم آینده ای عاری از ترس از سرطان ایجاد کنیم.
بنابراین، ما از همه می‌پرسیم: برای چه کسی مسابقه خواهید داد؟
مسابقه برای زندگی برای همه باز است. برای برخی افراد، به معنای واقعی کلمه پیاده روی در پارک است. برای دیگران، این دویدن است. برخی ممکن است تصمیم بگیرند که بیشتر به خود فشار بیاورند و چالش مسافت 10k را انجام دهند. اما هر کاری که مردم می توانند انجام دهند، ما مشتاقانه منتظر استقبال از همه سنین و توانایی ها هستیم.»
علاقه مندان به ورود می توانند از طریق وب سایت مسابقه برای زندگی اقدام کنند.