ابر عمومی در مقابل ابر خصوصی

هر شرکتی مرحله ای را پشت سر می گذارد که در آن باید تصمیم بگیرد که از کدام مدل ابری استفاده کند.

وظیفه شما به عنوان یک تحلیلگر کسب و کار بررسی الزامات کسب و کار و تعیین مدل ابری مناسب برای برآورده کردن این الزامات است. اعتراف می کنم که وقتی برای اولین بار شروع به جستجو در این زمینه می کنید، درک زبان و اصطلاحاتی که همه استفاده می کنند می تواند بسیار دشوار باشد.

چیزی که باید بدانید این است که بحث بین ابرهای عمومی و خصوصی برای مدتی در بخش فناوری ابری بالا گرفته است. ما هنوز برنده ای نداریم و مطمئن نیستم که به این زودی ها خواهیم داشت.

این چیزی است که ممکن است با آن آشنا باشید، اگر از Google Docs، Dropbox و Slack استفاده می کنید، احتمالاً از ابر عمومی استفاده کرده اید.

ابرهای عمومی متعلق به ارائه دهندگان شخص ثالث هستند که محبوب ترین آنها عبارتند از: وب سرویس آمازون، Azure و Google Cloud Platform. تحت این مدل، یک شرکت قادر است خدمات را نسبتاً سریع افزایش یا کاهش دهد تا با مدل کسب و کار خود مطابقت داشته باشد. همه کاربران در ابر عمومی زیرساخت های مشابهی را با یکدیگر به اشتراک خواهند گذاشت و از حفاظت های امنیتی یکسانی با یکدیگر برخوردار خواهند بود.

یکی از مهم ترین تفاوت های ابر عمومی و خصوصی این است که شما به عنوان یک شرکت مسئولیتی در قبال نگهداری، پهنای باند، برنامه ها یا سخت افزار ندارید، زیرا این هزینه ها توسط ارائه دهندگان خدمات پوشش داده می شود.

مشتریانی که از این خدمات بهره مند می شوند…

• برنامه توسط همه افراد سازمان به عنوان مثال Google Docs استفاده خواهد شد

• زمانی که کاربر اطلاعات واضحی در مورد تعداد کاربرانی که از سرویس استفاده خواهند کرد ندارد

• کاربران می خواهند هزینه ها را پایین نگه دارند

• برای تیم الزامی وجود دارد که به پروژه های همکاری که به زیرساخت امنیتی قوی نیاز ندارند دسترسی داشته باشد

• مدل هزینه: ابرهای عمومی از مدل پرداخت به ازای استفاده استفاده می کنند. بنابراین، کاربران باید فقط برای منابعی که استفاده می‌کنند هزینه بپردازند.

• رویکرد انعطاف پذیر: هیچ قرارداد خاصی مبنی بر مدت زمانی که شرکت باید از خدمات استفاده کند وجود ندارد.

• اشتراک‌گذاری سخت‌افزار: تحت ابر عمومی، کاربران می‌توانند خدمات، پایگاه‌های اطلاعاتی و دستگاه‌های سخت‌افزاری را برای اجرای کسب‌وکار خود خریداری کنند.

تفاوت بزرگ بین ابر خصوصی و ابر عمومی این است که ابر خصوصی فقط برای رفع نیازهای تجاری طراحی شده است. ابر خصوصی متعلق به این شرکت است.

این مدل ابری به شرکت این امکان را می‌دهد که برنامه‌ها را در فضای ابری میزبانی کند در حالی که به طور همزمان هرگونه نگرانی‌های امنیتی و داده‌ای که کاربران ممکن است داشته باشند را برآورده می‌کند.

دو نوع مختلف بست خصوصی وجود دارد –

این مدل معمولاً به عنوان “در فضای ابری” شناخته می شود. ابر میزبان مرکز داده شرکت است. این فرصت را برای شرکت فراهم می کند تا فرآیندهای استانداردی داشته باشد و به کاربران محافظت لازم را می دهد. با این حال، این مدل از نظر اندازه و مقیاس پذیری محدود است و بنابراین ممکن است کاری که کاربر می تواند با این مدل ابری انجام دهد محدود کند.

این نوع ابر برای شرایطی مناسب است که کاربران برنامه هایی دارند که نیاز به کنترل و توانایی پیکربندی زیرساخت و امنیت سازمان دارند.

این مدل شبیه به مدل ابر خصوصی داخلی است، تنها تفاوت این است که ارائه دهنده ابر خارجی میزبان ابر است. ارائه دهنده ابر تضمینی برای خصوصی بودن محیط ارائه می دهد.

این نوع ابر برای سازمان هایی مناسب است که نمی خواهند از ابر عمومی استفاده کنند، زیرا آنها نگران خطرات اشتراک منابع فیزیکی هستند.

• امنیت: ابرهای خصوصی به کسب و کارها کنترل کامل بر طراحی شبکه ها و ذخیره سازی داده ها را برای برآوردن نیازهای امنیتی و داده ای آنها می دهد.

• قابل سفارشی سازی: از آنجایی که تنها یک سازمان وجود دارد، کاربر می تواند برنامه های کاربردی را در فضای ابری سفارشی کند تا نیازهای خود را برآورده کند.

• انطباق: مطابقت با یک ابر خصوصی آسان است، زیرا شما، کاربر، آسان هستید.

او کنترل کاملی بر برنامه دارد و می تواند نحوه برآوردن الزامات انطباق آن را انتخاب کند.

هزینه: شرکت باید تمامی نرم افزارها و زیرساخت ها را خریداری و نگهداری کند که می تواند منجر به هزینه های بالاتر شود.

بنابراین، اگر بخشی از تیمی هستید که نیاز به تصمیم گیری بین ابر عمومی یا خصوصی دارید – از این وبلاگ برای شناسایی سوالاتی که باید از شرکت بپرسید استفاده کنید.